Veel RJO spelers startten na de zomerstop in 2012 weer fit aan de eerste trainingen van een mooi nieuw seizoen. Ook voor B1 speler Tom van Beers startte het rooskleurig, totdat het op die ene trainingsdag in augustus gruwelijk fout ging en Tom zijn carrière in één keer zag instorten.



​“Nu ik hier zo aan tafel zit te praten is het wel fijn om te weten dat ik waarschijnlijk eind augustus mezelf weer helemaal kan gaan inzetten voor het nieuwe seizoen 2013-2014. Het is dan alweer een jaar geleden dat mij datgene overkwam waar iedere speler bang voor is. Een flinke blessure oplopen bevordert niet echt je motivatie en je goodwill om door te gaan. Het gesprek met mijn buddy en de mensen van de RJO waren de laatste strohalm die ik nog kon pakken en die heb ik met beide handen vastgepakt om te gaan bereiken waar ik nu inmiddels gekomen ben….”



Op 25 augustus 2012 gaat, de dan 15-jarige, Tom van Beers naar de training van zijn B1 team. De warming up verloopt lekker en de trainer gaat na verloop van tijd over naar training in partijvorm. Ook dat gaat goed totdat  Tom in het spel ineens een schouderduw krijgt van een teamgenoot wanneer hij de bal weg wil tikken. Tom raakt uit balans en wil zich snel corrigeren om verder te gaan in het spel, maar dan slaat het noodlot toe en ziet Tom zijn carrière aan diggelen vallen.
“Een schouderduw kan je altijd verwachten natuurlijk, iedereen wil de bal hebben. Alleen nadat ik die duw kreeg wilde ik corrigeren met mijn rechtse been en daar ging het echt helemaal fout. Op één of andere manier verdraaide ik mijn knie en kwam op de grond te liggen. Ik schreeuwde het uit van de pijn en wist al gelijk dat dit helemaal fout zat”, zegt Tom aan de gesprekstafel.
 

Tom werd met een ambulance het trainingsveld afgereden en overgebracht naar het ziekenhuis waar ze moeilijk een diagnose vast konden stellen omdat zijn knie binnen twee uur tijd erg dik was geworden van het vocht dat zich ophoopte. Toch werden er testen uitgevoerd om de voorste kruisband te controleren maar dat leverde niet veel op. De artsen hielden het daarom in eerste instantie op de binnenband bij de knie en Tom moest 6 weken rustig aan doen.
“Ik ben een paar dagen later naar het SMC gegaan en ben daar keihard gaan werken om binnen 6 weken weer optimaal aan de gang te gaan en me weer toe te voegen aan de spelersgroep. Na 5 weken was ik dan ook zo ver dat ik weer naar buiten mocht en op het veld mocht lopen en voorzichtig met de groep mocht meetrainen. Echter ging het daar weer fout en zakte ik gewoon door me knie heen. Wel raar om te zeggen dat ik toen minder pijn had dan de eerste keer, maar ook nu wist ik weer dat het helemaal fout was.”



Aangekomen in het ziekenhuis werd een tweede MRI scan uitgevoerd op de knie van Tom en daar werd al snel duidelijk dat toch de voorste kruisband helemaal afgescheurd was en dat een operatie noodzakelijk was voor hem.
“Het ziekenhuis heeft de eerste keer in mijn ogen geen fouten gemaakt, mijn knie zat immers vol vocht dus een diagnose is dan moeilijk vast te stellen”, zegt hij vastberaden. “Ik schrok wel van hetgeen dat mijn vader zei. Hij werkt in het ziekenhuis en vertelde me dat bij het afscheuren van de voorste kruisband een revalidatietijd staat van ongeveer 9 maanden. Ik kan je zeggen dat dat niet echt motiverend werkt en dat het je goodwill erg aantast op dat moment.”
 

Op 23 november werd Tom geopereerd aan zijn knie. Het betrof een flinke operatie waarbij 2 pezen uit de hamstring gebruikt zijn als vervanger voor de voorste kruisband.
“Ik was blij dat de dag eindelijk aangebroken was en ik had geen last van zenuwen. Hoe eerder hoe liever. Ik zag wel een beetje op tegen de revalidatie maar eerst maar eens de operatie afwachten, dacht ik. Na de operatie, die goed gegaan was, moest ik nog een nacht blijven ter observatie. Mijn been hing in een soort slede die constant mijn knie in beweging hield. Alleen diezelfde avond en nacht had ik zoveel pijn dat ze me morfine toedienden om toch enigszins wat te kunnen slapen. De volgende ochtend moest ik gelijk beginnen met oefeningen. Ik moest mijn bed al uit en met twee krukken ging ik, samen met de fysio, naar de trap om zo trap op en trap af te lopen om mijn knie in beweging te houden. Daarna mocht ik weer gaan liggen en legde ze mijn been weer in die slede. Pas als mijn knie, met behulp van die slede, 90 graden kon buigen mocht ik naar huis”.
 

Gelukkig voor Tom mocht hij een dag na de operatie het ziekenhuis al verlaten en startte zijn revalidatieplan. Dat plan was van te voren helemaal in elkaar gezet door Pleun Halman, medisch coördinator tussen de RJO en het SMC. Samen met Tom heeft hij voor de operatie het plan al vele malen besproken.
“Hij was mijn ‘buddy’ zeg maar, als ik ergens mee zat, als ik iets moest weten of als ik ergens over wilde praten, dan kon ik bij hem terecht. Hij heeft me al die tijd begeleid en achter me gestaan om door te zetten met datgene waar ik mee bezig was, te weten, mijn revalidatie. Samen met hem en de fysiotherapeut van het SMC werkte ik aan mijn weg terug naar het trainingsveld, naar de groep waar ik altijd mee op het veld stond te trainen, mijn eigen team”.