Een aantal spelers van de RJO staan al seizoenen lang op het veld bij hun club, maar soms zijn er ook spelers die op het laatste moment overkomen en zichzelf moeten bewijzen. Daarvan is Dustin Mijnders er één van.

“Het is niet makkelijk om in een nieuw team meteen vol gas te geven. Tot aan de winterstop had ik het vrij zwaar maar daarna ging alles goed en liep het allemaal heel lekker. Ik heb afgelopen maandag zelfs mijn debuut gemaakt bij Jong RKC, ik heb dus niet te klagen….”

De 17-jarige Dustin Mijnders begon met voetballen in Middelharnis bij de E-tjes. Maar toen hij op jonge leeftijd hoorde van de voetbal talentendagen trok hij er samen met zijn vader op uit en meldde zich aan.
“Mijn eerste talentendag was bij Feyenoord in Rotterdam maar daar werd ik afgewezen. Niet veel later was er een talentendag bij JVOZ in Zeeland en heb ik daar aan mee gedaan. Daar werd ik wel aangenomen en trainde daar toen veel mee om vervolgens bij de D-tjes in te stappen. Daar is mijn trein gaan rijden en die is nog steeds onderweg.  Ik heb van de D2 tot en met de C2 bij deze club mogen spelen en werd toen gescout voor RBC Roosendaal. Daar heb ik de C1 en de B1 doorlopen totdat RBC in het slop geraakte en failliet ging. Ik mocht toen weer terug naar JVOZ komen en heb daar toen weer een seizoen in de B1 gespeeld”.

Maar in de loop van het seizoen werd Dustin opgemerkt door scouts van de RJO van Willem II/RKC en lieten zij de club weten interesse te hebben in hem.
“Ik kreeg op een gegeven moment van JVOZ  te horen dat ik gescout was. Niet veel later werd dit bevestigd door een brief en een telefoontje van de RJO. Vanuit JVOZ was het standaard om elders twee trainingen en een wedstrijd mee op stage te gaan. De RJO wilde me liever langer hebben maar na één training was het eigenlijk al beslist en mocht na de zomerstop verder bij Willem II/RKC”.

De gesprekken die hij had waren positief maar gaven ook aan dat hij zich voor meer dan honderd procent moest gaan inzetten, het zou immers niet helemaal vanzelf gaan.
“Het eerste jaar voor de RJO moest ik mezelf wel gaan bewijzen werd er gezegd. Ik moest mezelf vastklampen en niet meer loslaten, niet achterom maar vooruit kijken. Alleen zo zou ik een tweede jaar kunnen meepakken bij de opleiding. Daarbij ben ik zelf vrij rustig en kan me goed inzetten voor iets dat ik echt wil, daar heb ik geen problemen mee. Ik denk dat ik mezelf heb bewezen op de trainingen, want veel  speeltijd heb ik afgelopen seizoen niet gehad. Pas nadat Sjoerd van Beers naar de beloften van RKC is vertrokken kwam ik in beeld. Ik ben verdediger en mocht op zijn plaats gaan staan. Ook daar heb ik me de laatste vijf weken laten zien wat geresulteerd heeft in het feit dat ik volgend seizoen weer mag uitkomen voor Willem II/RKC A1.  Buiten dat heb ik me volgens de trainer goed ontwikkeld afgelopen seizoen en zien ze dat ik leergierig ben. Dat waardeerde ze volgens mij wel”.

Dat Dustin door is, is voor hem een hele opluchting. Door zich volledig in te zetten heeft hij dit bereikt. Daarbij was het niet altijd even makkelijk voor hem. Vooral niet in de eerste weken omdat hij ineens op zichzelf moest gaan wonen op een kamer in Hilvarenbeek.
“Ja, ik kan niet dagelijks met de trein op en neer komen naar Tilburg vanuit Sommelsdijk, Zuid-Holland. Dan ben ik meer dan twee uur onderweg alleen al met de heenreis. Nee, vanuit de RJO boden ze me een kamer aan in Hilvarenbeek, een soort van gastgezin maar dan los van het gezin met een eigen ingang en een eigen kamer. Maar het was wel wennen. Normaal stond je ‘prakkie’ klaar als je thuis kwam, nu moet je na de training zelf nog gaan staan koken”.

Op de vraag of dat het dan vaak een pizza of een patatje wordt antwoord hij toch vrij snel corrigerend.
“Neenee, het is vaak pasta wat we klaarmaken. We moeten ook op de voeding letten en pasta’s zijn ook vrij makkelijk te maken. Dat kan ook niet anders, we hebben twee elektrische pitten dus je kan niet en aardappels en groente en vlees tegelijkertijd klaarmaken. Maar we zijn er heel creatief in geworden dus er ligt altijd wel wat lekkers op mijn bord”.

Dustin verblijft samen met Jelle Klap (B1) en Maxim Deckers (Beloften) bij het gastgezin op kamers. Ze moeten dus om de beurt koken.
“Ieder traint op een ander tijdstip dus ieder kookt voor zichzelf. Anders is het ook niet te doen denk ik. Maar voor alles is ook altijd een oplossing. Want in het weekend ga ik naar huis en als mijn ouders me dan zondagavond terug naar Hilvarenbeek brengen, dan gaat er een bordje eten mee wat door mijn moeder is gemaakt. Dus maandag is dat altijd een kwestie van opwarmen”, zegt hij lachend.

Het op kamers zitten was voor hem niet zo moeilijk om te wennen, net als het wennen aan de omgeving.
“Ik kom zelf ook uit een dorp, net als wat Hilvarenbeek is, dus dat was snel wennen voor me. Alleen is de afstand van Hilvarenbeek naar Tilburg net wat te groot. Je fietst nu niet in vijf minuten snel naar de training en daarna weer terug. Nu ga ik steeds met de bus naar het station en dan door naar het stadion waar we onze training altijd afwerken. Dat is stiekem toch een hele rit, maar alles went. Ik zit hier goed waar ik nu zit. Daarbij is het een leuke familie waar ik terecht ben gekomen, ze staan altijd voor je klaar”.





 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Dustin is na de zomerstop bij het A1 team van trainer Jan de Hoon toegetreden en heeft daar een mooi eerste seizoen gehad.
“Ik heb een heel mooi seizoen gehad, je hoort mij niet klagen. In het begin was het echt wennen. Je gaat van een dorp naar een stad en dan kan je toch merken dat de mentaliteit anders is. Bij JVOZ ging alles heel gemoedelijk, ook al trainden we daar vier keer per week. Hier is het niveau vele malen hoger en had ik het tot de winterstop echt heel zwaar. Vooral mentaal ging ik er op achteruit, maar ik bleef me inzetten en zorgde ervoor dat ik gewoon met het team mee bleef draaien. Ik had niet veel speeltijd in de wedstrijden dus zette ik me voor tweehonderd procent in op de training. Toen Sjoerd wegging werd dat beloond met speeltijd. Het is heerlijk om te spelen, daar doe je het voor”.

Dustin kreeg een paar weken geleden te horen dat hij door zou gaan naar zijn tweede jaar A1, maar kijkt nog niet te ver vooruit.
“Ja dat was geweldig nieuws! Voetbal is mijn leven dus ik ben erg blij dat ik me komend seizoen verder mag ontwikkelen en dat ik me tijdens wedstrijden mag bewijzen.  Maar als je me nu zou vragen of ik de keuze al heb gemaakt om later naar de beloften van Willem II of RKC te gaan dan kan ik daar nog geen direct antwoord op geven.  Ik ben er al wel een beetje mee bezig maar het zal grotendeels volgend jaar pas bepaald worden. Daarbij zal ik ook af moeten wachten hoe beide clubs straks over me denken en of ze met mij verder willen”.

Gelukkig heeft hij een hoop steun van zijn zaakwaarnemer waar hij alles aan kan vragen en die veel dingen voor hem kan uitzoeken.
“Mijn zaakwaarnemer is een erg aardig persoon die ik meer moet zien als een goede vriend. We hebben veel contact met elkaar en praten over van alles. Toen ik er voor de winterstop doorheen zat heeft hij me door die moeilijke tijd geloodst. Het is meer een persoonlijke coach die je opvangt in moeilijke voetbaltijden. Zo moet ik het eigenlijk zien. Verder staan ze dag en nacht voor je klaar en zien ze me natuurlijk ook het liefst spelen”.

En spelen moest hij ook op 13 mei jongstleden. Hij werd door de trainer ingeseind dat hij zich in Waalwijk bij de beloften moest melden die dag om paraat te staan voor de wedstrijd tegen Jong FC Utrecht.
“Ik was de wedstrijd ervoor mee geweest naar Jong Feyenoord maar ben toen niet aan spelen toegekomen. Tegen Utrecht mocht ik de tweede helft meespelen en dat was weer eens wat anders. Je bent het wedstrijdritme van de A1 gewend en ik zag bij Feyenoord al dat het veel sneller ging. Maar het ligt aan de tegenstander lijkt het wel, want tegen Utrecht speelde ik in het juiste tempo en had ik het idee dat er rustiger gevoetbald werd dan tegen Feyenoord. Maar je kan wel merken dat die jongens van de tegenpartij het langer doen als ik. Ik vond ze sterker dan de tegenstanders waar ik nu in de A tegen speel, maar voor een eerste keer vond ik het niet slecht gaan eigenlijk”.

De avond dat dit gesprek gehouden wordt zit Dustin op de bank en is, duidelijk zichtbaar, blij dat hij even zit.
“Ja het mag wel even, zaterdag de hele wedstrijd gespeeld tegen Twente, maandag de tweede helft bij Jong RKC en gisteravond hadden we een oefenpartij tegen Gilze. Dat is dus twee en halve wedstrijd in drie dagen, dat hakt er wel even in. Maar ook dat komt weer goed”.

Nu Dustin naar het tweede jaar A gaat zijn zijn toekomstplannen weer wat dichterbij gekomen. Iedereen droomt natuurlijk van die ene voetbalcarrière maar toch reageert hij ontspannen op de vraag hoe zijn toekomst er uit zal gaan zien.
“Kijk, voetbal is mijn lust en mijn leven. Ik ben nu een heel eind gekomen en hoop nog enkele jaren door te gaan, maar het ligt deels aan mezelf en deels aan Willem II of RKC. Wat hebben ze nodig als ik volgend jaar de opleiding ga verlaten? Hebben ze wel iemand nodig op de positie die ik kan spelen? Dat zijn vragen waar je nu nog geen antwoord op kan geven, dat zijn dingen die eind volgend seizoen allemaal duidelijk gaan worden. Kijk naar Stijn en Mitch, die zijn nu ook al naar de beloften van Willem II. Wie weet gaat mij dat ook gebeuren. Zo niet dan wacht ik rustig af wat komen gaat. Je loopt toch maar twee tot drie jaar mee bij de beloften denk ik, want dan word je te oud. Binnen die tijd zal je toch door moeten stromen naar het eerste elftal. En speel je in de beloften dan kan een andere club ook interesse in je tonen natuurlijk. Stel dat een club uit de ere- of eerste divisie zich meldt bij mijn zaakwaarnemer dan ga ik natuurlijk wel nadenken. Ik denk ook wel dat ik die kans dan zal pakken als er geen toekomst is voor mij bij Willem II of RKC, je moet toch ergens beginnen en doorgroeien”.

Uiteraard is Dustin ook begonnen met voetballen op jonge leeftijd. Hij wil graag nog een tip geven aan de jeugd die momenteel bij de RJO de opleiding volgt.
“Blijf vooral hard werken, het gaat niet vanzelf. Laat je inspanningen en je motivatie ook op de trainingen zien en zie een training als een soort van wedstrijd waarin je je wilt bewijzen. Maar gaat het even niet goed of zit het volgens jou tegen? Blijf dan alsnog hard werken, want meer dan je best kan je niet doen!”